چون خيالت همه شب مونس و دمساز من است،

شرم دارم که شکايت کنم از تنهايي..

با يه قامت شکسته، با نگاهي مات و خسته، سرشو برده تو شونش، يه نفر تنها نشسته، توي تنهاييش يه درده، جاي پاي قلبي سرده، گل سرخي بوده اما، ديگه پژمرده و زرده، فارغ از ديروز و فرداش، غرقه تو درياي درداش، حسرتش يه عشق نابه، که وفا کنه به عهداش..

کبوترم، لانه ي من بام توست، کجا روم؟ مرغ دلم رام توست، پادشه کشور عشقم ولي، نگين انگشتري ام نام توست..